Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w Wydziale XVIII Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Piotr Wewióra

protokolant: Karolina Paluszkiewicz

rozpoznawszy w dniu: 31 lipca 2017 roku

w Ł. na rozprawie

sprawę z powództwa: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w W.

przeciwko: M. P.

o: zapłatę

oddala powództwo.

XVIII C 2367/17

UZASADNIENIE

I.  Stanowiska stron.

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym 22 września 2016 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w W., reprezentowany przez radcę prawnego, domagał się zasądzenia od pozwanej M. P. 13.132,10 zł w sposób i z odsetkami szczegółowo opisanymi w pozwie, nadto kosztów procesu według norm przepisanych. Powód wskazał, że dochodzone roszczenie wywodzi z zawartej 7 września 2015 roku za pośrednictwem serwisu internetowego V..pl umowy pożyczki numer (...), udzielonej w ramach umowy pożyczki odnawialnej. Pozwana potwierdziła warunki umowy poprzez przelew (...) gr, w tytule przelewu zawierając oświadczenie o wyrażeniu zgody na warunki tej pożyczki. Powód tego samego dnia – 7 września 2015 roku – przelał na rachunek pozwanej umówione 2.600 zł. Na dochodzoną kwotę składa się 2.600 zł niespłaconej pożyczki, 232,10 zł odsetek karnych za okres od 8 października 2015 roku do 9 maja 2016 roku, nadto 48 zł należności z tytułu opłat windykacyjnych oraz 252 zł prowizji od udzielonej pożyczki. Powód jest następcą prawnym podmiotu udzielającego pozwanemu pożyczki. (k. 2 – 7)

Do zamknięcia rozprawy pozwany nie zajął stanowiska w sprawie; wydano wyrok zaoczny.

II.  Ustalenia faktyczne i ocena dowodów.

Dwudziestego trzeciego kwietnia 2013 roku na bliżej nieokreślony rachunek bankowy, wpłynął przelew na 1 gr z rachunku, którego posiadaczem miała być M. P., ze wskazaniem adresu Ł., ul. (...). W tytule przelewu zawarto słowa: „Bankowość internetowa. Potwierdzam rejestrację i zgadzam się na umowę pożyczki (...) nr (...)”.

(wydruk, k. 21)

W ramach serwisu (...).pl wygenerowano dokument datowany na 7 września 2015 roku wskazujący, że zawarto umowę pożyczki nr (...) na 2.100 zł, przy czym jako pożyczkobiorcę wskazano M. P.. Jako pożyczkodawcę oznaczono (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(wydruk, k. 15)

Siódmego września 2015 roku dokonano przelewu 2.100 zł na rachunek bankowy wskazany 23 kwietnia 2013 roku jako należący do M. P..

(wydruk, k. 20)

Nadto w ramach tego samego serwisu wygenerowano dokument datowany na 15 września 2015 roku wskazujący, że zawarto umowę pożyczki nr (...) na 2.600 zł, przy czym jako pożyczkobiorcę wskazano M. P.. Jako pożyczkodawcę oznaczono ponownie (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(wydruk, k. 16)

Piętnastego września 2015 roku dokonano przelewu 500 zł na rachunek bankowy wskazany 23 kwietnia 2013 roku jako należący do M. P..

(wydruk, k. 22)

W przypadku wydawania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

W przedmiotowej sprawie takie uzasadnione wątpliwości wystąpiły. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w istocie w przyjętym modelu prowadzenia działalności, nie ma żadnej realnej weryfikacji tożsamości. Wszystko opiera się na przelewach między rachunkiem poprzednika prawnego powoda, udzielającego – jak twierdzi – pożyczki, a rachunkiem co do którego deklaracja banku prowadzącego jest taka, że jest on prowadzony dla określonej osoby. Dający pożyczkę nie weryfikuje sam tożsamości osoby, której pieniądze pożycza. W istocie nie wie, kto rzeczywiście jest biorącym pożyczkę; opiera się na domniemaniu faktycznym, że drugą stroną jest osoba wskazana w wyciągu jako posiadacz rachunku.

Powyższe w ocenie Sądu w obecnym składzie nie wyklucza jeszcze możliwości czynienia ustaleń pozwalających na przyjęcie, że doszło do zawarcia umowy między stronami. Dla poczynienia jednak takich ustaleń w trybie art. 339 § 2 k.p.c., wystąpić musi sytuacja braku jakichkolwiek rozbieżności między twierdzeniami powoda z pozwu, a zaoferowanymi przezeń dowodami. Na znaczenie porównania twierdzeń o okolicznościach faktycznych z zaoferowanym przez powoda materiałem dowodowym, jako wyznacznik istnienia uzasadnionych wątpliwości, wskazał Sąd Najwyższy w sprawie I CKU 85/981.

W przedmiotowej sprawie taka zbieżność nie występuje. Po pierwsze, nie było twierdzonego przez powoda zaakceptowania warunków umowy numer (...), rzekomo zawartej przez pozwaną 7 września 2015 roku za pośrednictwem serwisu internetowego V..pl. (...) znany z całego szeregu spraw przelew (...) gr, mający stanowić przejaw oświadczenia woli zawarcia umowy, został złożony do umowy o numerze (...), co najistotniejsze – ponad dwa lata wcześniej, aniżeli data rzekomego zawarcia przedmiotowej umowy.

Po wtóre, nie było 7 września 2015 roku żadnego przelewu na 2.600 zł. Tego dnia dokonano jednego przelewu na 2.100 zł. Następnie 15 września 2015 roku przelano dalsze 500 zł. Brak tutaj zatem zgodności z twierdzeniami pozwu.

W tych okolicznościach nie sposób czynić ustaleń w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c.

Natomiast przechodząc na zwykłe reguły postępowania dowodowego i w konsekwencji oceny dowodów, to należy powtórzyć powyższe argumenty, które uniemożliwiają przyjęcie, że powód zaoferował dowody pozwalające na ustalenie, że rzeczywiście między pozwaną a poprzednikiem prawnym powoda doszło do zawarcia przedmiotowej umowy.

III.  Ocena roszczenia.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 k.c.). Strony mogą się umówić o odpłatny charakter pożyczki w ramach swobody umów (art. 353 ¹ k.c.), co zresztą w warunkach gospodarki rynkowej należy uznać za normę między podmiotami w inny sposób nie powiązanymi ze sobą.

Powód nie udowodnił istnienia twierdzonego przez siebie roszczenia. Powództwo podlega oddaleniu w całości (art. 6 k.c.).

IV.  Koszty.

Powód przegrał sprawę w całości.

Z racji zaocznego charakteru wyroku, nie sposób jednak twierdzić o poniesieniu przez pozwaną kosztów, podlegających zwrotowi jako koszty procesu (art. 98 § 2 k.p.c.).

1 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 r., I CKU 85/98, LEX nr 1216211.