Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w Wydziale XVIII Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Piotr Wewióra

protokolant: Michał Frajtak

rozpoznawszy w dniu: 15 marca 2017 roku

w Ł. na rozprawie

sprawę z powództwa: Kancelarii (...) spółki akcyjnej w K.

przeciwko: P. P.

o: zapłatę

(1)  zasądza od pozwanej P. P. na rzecz powoda Kancelarii (...) spółki akcyjnej w K. 444 zł (czterysta czterdzieści cztery), z odsetkami:

(a)  ustawowymi od 22 stycznia 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku,

(b)  ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

(2)  oddala powództwo w pozostałej części;

(3)  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności z wyłączeniem punktu 2;

(4)  zasądza od pozwanej P. P. na rzecz powoda Kancelarii (...) spółki akcyjnej w K. 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

XVIII C 4750/15

UZASADNIENIE

I.  Stanowiska stron.

Powód Kancelaria (...) spółka akcyjna w K., reprezentowany przez radcę prawnego, domagał się zasądzenia od pozwanej P. P. 634 zł z ustawowymi odsetkami od 22 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, nadto kosztów procesu według spisu na 300,30 zł. Dochodzone roszczenia wynikają z umowy pożyczki zawartej 23 grudnia 2014 roku przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda w zakresie dochodzonej wierzytelności.

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie; wydano wyrok zaoczny.

II.  Ustalenia faktyczne i ocena dowodów.

P. P., jako biorąca pożyczkę, zawarła 23 grudnia 2014 roku za pośrednictwem serwisu internetowego umowę pożyczki z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Nie wywiązywała się jednak ze swoich zobowiązań. Zadłużenie w zakresie kwoty głównej to 400 zł. Do tego doliczono 44 zł prowizji, nadto 230 zł umówionych kosztów wezwań do zapłaty. Kancelaria (...) spółka akcyjna w K. jest w zakresie przedmiotowej pożyczki następcą prawnym pierwotnego wierzyciela.

Powyższe ustalono opierając się na twierdzeniach powoda (art. 339 § 2 k.p.c.).

III.  Ocena roszczenia.

(A)  Zasada odpowiedzialności.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 k.c.). Dla swego istnienia pożyczka nie wymaga odpłatnego charakteru, aczkolwiek strony mogą się o wynagrodzenie umówić w ramach swobody umów (art. 353 ¹ k.c.), co w obrocie jest zresztą zjawiskiem dominującym.

Powód dochodzi roszczenia jako cesjonariusz. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.), przy czym wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

(B)  A..

Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne – art. 385 ¹ § 1 zd. I k.c.), przy czym nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (art. 385 ¹ § 1 zd. II k.c.).

Za abuzywne uznać należy wprowadzenie opłat za wysyłanie korespondencji wzywającej do spłaty zadłużenia. Dochodzona kwota 190 zł rażąco odbiega od kosztu nadania listu – nawet poleconego za potwierdzeniem odbioru – u wyznaczonego operatora pocztowego, nie znajduje pokrycia również w koszcie rozmowy telefonicznej.

Europejski Trybunał (...) w wyroku z 14 czerwca 2012 roku2 przypomniał, że to do sądów krajowych należy wybranie takich instytucji prawa krajowego, które zapewnią, że niedozwolone postanowienie umowne nie będzie wiązało konsumenta. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał nadto, że mechanizm ustalony w dyrektywie 93/133 służyć ma ochronie konsumentów także poprzez zniechęcający efekt4 uchylenia abuzywnej klauzuli, bez możliwości ingerowania przez sąd krajowy w kontrakt celem jego modyfikacji w związku z usunięciem postanowienia uznanego za niedozwolone, w sposób uwzględniający interesy obu stron. Jak wskazano, fakt uprawnienia sądu do modyfikowania postanowień umowy, zamiast zwykłego uznania niemożności stosowania klauzuli abuzywnej powodowałby, że przedsiębiorcy stosowaliby nadal tego rodzaju postanowienia wiedząc, że w najgorszym dla nich wypadku postanowienia zostaną zmodyfikowane z uwzględnieniem interesu nie tylko konsumentów, ale również autora niedozwolonego postanowienia umownego, a nie po prostu uznane za nieobowiązujące konsumenta5.

W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, że postanowienia umowy we wskazanym zakresie kosztów wezwań do zapłaty, tak pisemnych jak i telefonicznych, nie wiążą pozwanej, a co za tym idzie, nie ma ona – i nie miała – obowiązku spełnienia przewidzianego tym postanowieniem umownym świadczenia na rzecz powoda.

(C)  Rozstrzygnięcie.

Powództwo podlega uwzględnieniu, z wyłączeniem opłat dodatkowych za wezwania. Należało zatem zasądzić: 634 zł – 190 zł = 444 zł.

Roszczenie odsetkowe od zasądzonej kwoty nie wzbudziło wątpliwości Sądu. Powód może żądać odsetek ustawowych, a od 1 stycznia 2016 roku odsetek ustawowych za opóźnienie, niezależnie od kwestii zawinienia pozwanego (art. 481 § 1 i 2 zd. I k.c.). W tych okolicznościach zasądzono odsetki jak w wyroku.

W pozostałym zakresie, powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie zasądzającym, wyrokowi zaocznemu nadano rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.).

IV.  Koszty.

Pozwany przegrał sprawę w części, co skutkuje koniecznością stosunkowego rozdzielenia kosztów (art. 100 zd. I k.p.c.).

Na koszty procesu powoda złożyło się, według przedstawionego spisu (k. 3), który nie został zmieniony do zamknięcia rozprawy: 30 zł opłaty od pozwu, 270 zł wynagrodzenia pełnomocnika według stawek minimalnych, 30 gr opłaty dla dostawcy usług płatności, łącznie 630,38 zł (art. 98 § 3 k.p.c.).

Pozwana obowiązana jest zwrócić powodowi: 444 zł ÷ 634 zł × 300,30 zł ≈ 210 zł.

1 Nazewnictwo w związku przekształceniami instytucji wspólnotowych – obecnie unijnych – jest na tyle zmienne, że dla uproszczenia stosowane jest tradycyjne w polskiej literaturze określenie „Europejski Trybunał Sprawiedliwości”, w skrócie (...), na oznaczenie zarówno „C. of J. of the (...) and (...), „C. of J. C.” jak i (...), będącego obecnie – po Traktacie Lizbońskim – częścią „C. of J. U.”. Ten ostatni składa się z (...), (...), a także z (...) jako obecnie jedynym wyspecjalizowanym sądem (art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej w wersji uwzględniającej poprawki wprowadzone Traktatem Lizbońskim; w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej odpowiednio: „Trybunał Sprawiedliwości”, „Sąd”, „Sąd do spraw (...) Unii Europejskiej” –Dz.Urz.UE Nr C 38 z 30 III 2012).

2 Wyrok ETS z 14 czerwca 2012 r., C-618/10, (...)

3 Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz.WE Nr L 95, s. 29)

4 D. effect, tłumaczenie za polską wersją orzeczenia.

5 Sprawa rozpoznawana w trybie pytania prejudycjalnego. Sąd hiszpański wniósł o zbadanie, czy postanowienia prawa hiszpańskiego, nakazujące sądowi modyfikację tego rodzaju postanowień, ewentualnie łagodzenie skutków uznania ich za nieobowiązujące konsumenta, jest zgodne z prawem unijnym.