Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

POSTANOWIENIE

Dnia 27 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi III Wydział Cywilny, w składzie :

Przewodniczący: Sędzia SR Dominika Chruścielewska

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2017 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym w sprawie z wniosku

M. R. i P. R.

z udziałem

Gminy Ł. – Prezydenta Miasta Ł. i M. M.

o ustanowienie służebności drogi koniecznej

z urzędu w przedmiocie zażalenia wnioskodawców na zawarte w postanowieniu z dnia 7 marca 2017 roku rozstrzygnięcie dotyczące nieuiszczonych przez wnioskodawców kosztów sądowych (punkt 4. sentencji postanowienia)

p o s t a n a w i a:

1.  uchylić, w trybie art. 395 § 2 kpc, uznając zażalenie wnioskodawców z dnia 10 marca 2017 roku za oczywiście uzasadnione, zawarte w postanowieniu z dnia 7 marca 2017 roku rozstrzygnięcie dotyczące nieuiszczonych przez wnioskodawców kosztów sądowych (punkt 4. sentencji postanowienia) w całości,

2.  pobrać solidarnie od wnioskodawców M. R. i P. R. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 4.975,17 (cztery tysiące dziewięćset siedemdziesiąt pięć i siedemnaście groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

3.  nie obciążać uczestników obowiązkiem zwrotu na rzecz wnioskodawców kosztów zastępstwa procesowego wnioskodawców w postępowaniu zażaleniowym,

4.  zwrócić, na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 623 ze zm.), ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi solidarnie na rzecz M. R. i P. R. kwotę 30 (trzydzieści) złotych, uiszczoną w dniu 10 marca 2017 roku, tytułem opłaty od zażalenia (...), zaksięgowaną pod pozycją (...)/ (...).

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2017 roku wnioskodawcy M. R. i P. R. wnieśli zażalenie na zawarte w postanowieniu z dnia 7 marca 2017 roku rozstrzygnięcie dotyczące nieuiszczonych przez nich kosztów sądowych (punkt 4. sentencji postanowienia).

M. R. i P. R. zarzucili kwestionowanemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że nieuiszczone przez nich koszty postępowania wynoszą 6.785,55 złotych, podczas gdy wyniosły one w rzeczywistości 4.975,17 złotych.

Mając powyższe na uwadze wnioskodawcy wnieśli o rozpoznanie zażalenia przez Sąd I instancji na podstawie art. 395 § 2 kpc poprzez uchylenie kwestionowanego rozstrzygnięcia i pobranie solidarnie od wnioskodawców na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwoty 4.975,17 złotych.

Wnioskodawcy wnieśli również o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, według norm prawem przepisanych.

Wnioskodawcy uiścili opłatę od zażalenia, w wysokości 30 złotych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest oczywiście uzasadnione.

Zgodnie z art. 395 § 2 kpc jeżeli zażalenie (…) jest oczywiście uzasadnione, Sąd który wydał zaskarżone postanowienie, może na posiedzeniu niejawnym, nie przesyłając akt sądowi drugiej instancji, uchylić zaskarżone postanowienie i w miarę potrzeby sprawę rozpoznać na nowo.

Po uchyleniu zaskarżonego postanowienia (punkt 1. sentencji), Sąd rozpoznając sprawę „na nowo”, orzekł o nieuiszczonych przez wnioskodawców kosztach sądowych.

Istotnie, mają rację skarżący, iż sąd błędnie określił wysokość nieuiszczonych przez nich kosztów sądowych z tytułu wynagrodzenia biegłych.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi poniósł tymczasowo za wnioskodawców następujące kwoty z tytułu wynagrodzenia biegłych:

a) 118,19 złotych, zgodnie z pkt 2. postanowienia z dnia 31 marca 2015 roku (dla biegłego J. C. za sporządzenie dla wezwanego do udziału w sprawie uczestnika M. M. dodatkowego egzemplarza opinii pisemnej z zakresu geodezji z dnia 14 stycznia 2015 roku),

b) 136,20 złotych, zgodnie z pkt 2. postanowienia z dnia 17 grudnia 2015 roku (dla biegłego J. C. za stawiennictwo na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 roku i wydanie na niej ustnej opinii uzupełniającej z dziedziny geodezji),

c) 3.316,35 złotych, zgodnie z pkt 2. b postanowienia z dnia 3 lutego 2016 roku (dla biegłego K. K. za sporządzenie pisemnej opinii z dziedziny szacowania wartości nieruchomości z dnia 2 lutego 2016 roku),

d) 502,50 złotych, zgodnie z pkt 2. postanowienia z dnia 30 maja 2016 roku (dla biegłego K. K. za sporządzenie pisemnej uzupełniającej opinii z dziedziny szacowania wartości nieruchomości z dnia 13 maja 2016 roku),

e) 901,18 złotych, zgodnie z pkt 2. postanowienia z dnia 16 listopada 2016 roku (dla biegłego K. K. za sporządzenie pisemnej uzupełniającej opinii z dziedziny szacowania wartości nieruchomości z dnia 9 listopada 2016 roku).

Łącznie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi poniósł tymczasowo za wnioskodawców kwotę 4.975,17 złotych.

Sąd omyłkowo pominął przywołany przez wnioskodawców fakt, iż istotnie uiścili oni zaliczkę na poczet opinii biegłego geodety J. C. w wysokości 1.741,42 złotych, zgodnie z postanowieniem z dnia 22 stycznia 2015 roku.

Nadto kwotą 68,69 złotych przyznaną biegłemu J. C. za stawien-nictwo na rozprawie w dniu 28 lutego2017 roku i wydanie na niej ustnej opinii uzupełniającej z dziedziny geodezji obciążony zostanie wnioskujący o nią uczestnik M. M..

Tym samym mają rację wnioskodawcy, iż winna być od nich pobrana kwota 4.975,17 złotych, nie zaś – jak omyłkowo wskazano w kwestionowanym orzeczeniu 6.785,55 złotych.

Tak więc, w punkcie 2. sentencji Sąd „rozpoznał sprawę na nowo” i nakazał pobrać solidarnie od wnioskodawców M. R. i P. R. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 4.975,17 złotych tytułem wskazanych nieuiszczonych kosztów sądowych.

Odnośnie wniosku o zasądzenie kosztów procesu w zakresie postępowania zażaleniowego, wskazać należy, jak następuje.

Co do zasady w postępowaniu, w którym sąd o zażaleniu rozstrzyga na podstawie art. 395 § 2 kpc, stronie wygrywającej, zgodnie z ogólną regułą odpowiedzialności za wynik procesu z art. 98 kpc, należą się koszty tego postępowania, jako postępowania zażaleniowego. Jak wskazał SN w Postanowieniu z dnia 14 marca 2012 roku, sygn. akt II CZ 177/11, lex 117231, okoliczność, że Sąd przy rozpoznawaniu zażalenia skorzysta z uprawnienia przewi-dzianego w art. 395 § 2 kpc, nie oznacza, że w postępowaniu zakończonym w taki sposób, stronie wygrywającej nie należą się koszty postępowania zażaleniowego. Postępowanie to zostało bowiem wszczęte na skutek zażalenia wnioskodawców, byli oni przy tym zastępowani przez pełnomocnika. Niewątpliwie więc w tym postępowaniu wnioskodawcy ponieśli zwykłe koszty postępowania zażaleniowego, to jest co najmniej opłatę od zażalenia i koszty wynagrodzenia pełnomocnika wraz z opłatą od pełnomocnictwa. Tylko istnienie tego szczególnego przepisu, pozwalającego na autokontrolę, spowodowało, że zażalenie zostało rozpoznane przez sąd, który je wydał, a nie sąd instancyjnie wyższy, do którego kierowane było zażalenie. Co do zasady więc w postępowaniu, w którym sąd o zażaleniu rozstrzyga na podstawie art. 395 § 2 kpc, stronie wygrywającej, zgodnie z ogólną regułą z art. 98 kpc w związku z art. 13 § 2 kpc odpowiedzialności za wynik procesu, należą się koszty tego postępowania, jako postępowania zażaleniowego.

Jednakże w realiach niniejszej sprawy Sąd postanowił przy orzekaniu o kosztach procesowych związanych z wniesieniem zażalenia i rozpoznaniem go przez Sąd I instancji w trybie art. 395 § 2 kpc zastosować przepis art. 102 kpc. Dopuszczalność stosowania przepisu art. 102 kpc w postępowaniu nieprocesowym jest przesądzona (por. np. Postanowienie SN z dnia 2 marca 2012 roku, sygn. akt II CZ 170/11, lex 1170229).

Art. 102 kpc jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzają-cej i wykluczającym stosowanie uogólnień wymagającym do swego zastosowania wystąpie-nia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasad-nionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 roku, sygn. II CZ 210/73, lex 7366). Przy podejmowaniu tego rozstrzygnięcia w związku z wniesionym przez wnioskodawców zażaleniem, Sąd wziął pod uwagę fakt, że konieczność jego wniesienia nie została spowodowana działaniem „przegranych” uczestników. Zażalenie skorygowało usterkę Sądu o charakterze „oczywistym”, do którego doszło nie na skutek działania uczestników. W tej sytuacji nie byłoby słusznym obciążanie ich kosztami procesowymi przeciwnika, które nie pozostają w żadnym związku z jego działaniem. Jednocześnie sytuacja wnioskodawców nie ulegnie pogorszeniu z uwagi na niezasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania zażalenio-wego.

Mając powyższe na względzie Sąd w punkcie 3. sentencji na podstawie art. 102 kpc postanowił nie obciążać uczestników kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez wnioskodawców w postępowaniu zażaleniowym.

Nadto, w punkcie 4. Sąd nakazał zwrot na rzecz wnioskodawców uiszczonej opłaty od zażalenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1)  odpis postanowienia doręczyć stronom

- wnioskodawcom przez pełnomocnika,

- uczestnikom przez pełnomocników, jednocześnie doręczając odpis zażalenia,

2)  w zakresie punktu 4. Skierować do Kasy SR

Dnia 27 marca 2017 roku