Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Dagmara Kowalczyk - Wrzodak

Protokolant: st. sekr. sąd. Michał Zimnowodzki

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko Miastu Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od Miasta Ł. na rzecz M. O. kwotę 10.000,00 (dziesięć tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od Miasta Ł. na rzecz M. O. kwotę 3.634,00 (trzy tysiące sześćset trzydzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od Miasta Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 219,00 (dwieście dziewiętnaście) złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków sądowych;

5.  nakazuje pobrać od M. O. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 24,00 (dwadzieścia cztery) złote tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków sądowych.

UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 23 maja 2017 roku, skierowanym przeciwko Gminie M. Ł. - Z. (...) w Ł., powód M. O. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 10.000 zł tytułem dalszego częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 1.106 zł tytułem dalszego częściowego odszkodowania za koszty pomocy i opieki osób trzecich, obu kwot z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 kwietnia 2016 do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż dochodzone roszczenia wynikają ze zdarzenia z dnia 7 marca 2015 r., kiedy to powód na skutek złego stanu nawierzchni na skwerze pomiędzy ul. (...) w Ł. przewrócił się i upadając doznał obrażeń ciała (pozew – k. 2-3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 czerwca 2017 roku stron pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wniósł o wezwanie do udziału w sprawie, na podstawie art. 84 k.p.c. (...) S.A V. (...) w W., w charakterze interwenienta ubocznego
Strona pozwana podała, że w oparciu o dokumentację załączoną do pozwu brak jest podstaw do przyjęcia, że stan płyty chodnikowej w miejscu zdarzenia stwarzał zagrożenie dla pieszych. Występujący w płycie chodnikowej ubytek nawierzchni był dobrze widoczny, a powód znał miejsc zdarzenia i występujący tam stan nawierzchni chodnika, a zatem należy uznać, iż to powód nie dochował należytej ostrożności, co skutkowało upadkiem powoda. Powód nie wykazał winy pozwanego, a Gmina M. Ł. nie zaniedbała obowiązków związanych z utrzymaniem prawidłowego stanu miejsca zdarzenia. Strona pozwana zakwestionowała również żądanie odsetek ustawowych wskazując, że wezwanie do zapłaty nie zostało podpisane, więc nie może rodzić skutków prawnych w postaci prawa naliczania odsetek (odpowiedź na pozew – k 54-55v).

Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2017 roku, wydanym na rozprawie Sąd zawiadomił o toczącym się postępowaniu, na podstawie art. 84 §1 k.p.c., (...) S.A. V. (...) w W., która w toku postępowania przed Sądem I Instancji nie zgłosiła udziału w sprawie,

(e-protokół rozprawy z 27 czerwca 2017 r., protokół skrócony – k. 52-53).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 marca 2015 r., około godz. 17, kiedy na dworze robiło się ciemno, powód M. O. wraz z żoną wracali z wizyty u swojej rodziny przez skwer zieleńca miejskiego pomiędzy ul. (...) w Ł.. W nawierzchni płyt chodnikowych były ubytki. W pewnym momencie powód potknął się w miejscu ubytku w płycie chodnikowej i upadł. Powód podniósł się z pomocą żony, doszli razem do tramwaju i odjechali tramwajem w stronę domu. Ze względu na występujący u powoda po upadku ból małżonkowie zdecydowali o opuszczeniu tramwaju i udaniu się na pogotowie, co uczynili. Na pogotowiu wykonano u powoda zdjęcie rtg lewej ręki i stwierdzono złamanie IV kości śródręcza lewego. Powodowi założono opatrunek gipsowy na lewą dłoń i rękę, sięgający prawie do łokcia (zdjęcia – k. 13-14; zaświadczenie – k. 16; zeznania powoda – e-protokół z 15/06/2018, protokół skrócony 00:02:19-00:04; – k. 149-150 w zw. z informacyjnym wysłuchaniem – e-protokół z 27/06/2017, protokół skrócony 00:03:53 – k. 52-52v; zeznania świadka J. O. – e-protokół z 27/06/2017, protokół skrócony 00:17::07 – k. 52v).

Powód nosił opatrunek gipsowy przez 6 tygodni. Po tym okresie, w dniu 17 kwietnia 2015 r. zgłosił się do poradni ortopedycznej, gdzie zdjęto opatrunek gipsowy i po wykonanym zdjęciu rtg stwierdzono cechy postępującego zrostu złamania kości śródręcza i podejrzenie uszkodzenia stożka rotatorów barku lewego. Zaopatrzono powoda w szynę gipsową obejmująca przedramię i palce IV i V ręki lewej, kończynę górną lewą ułożono na temblaku.

Podczas kolejnej kontroli ortopedycznej w dniu 4 maja 2015 r., u powoda rozpoznano przebyte złamanie podstawy V kości śródręcza lewego stłuczenie lewego barku. W dniu 7 maja 2015 r. wykonano u powoda badanie usg barku. Opisano w obrazie cechy ciasnoty podbarkowej, z częściowym uszkodzeniem stożka rotatorów. Zarysy guzków i głowy kości ramiennej równe z ubytkami.

W maju 2015r. powód przeszedł serię zabiegów rehabilitacyjnych.

W lipcu 2015 r. wykonano u powoda badanie rezonansu magnetycznego lewego barku. Opisano cechy uszkodzenia obrąbka stawowego z naderwaniem przyczepu więzadła obrąbkowo – ramiennego, zerwanie przyczepu ścięgna mięśnia nadgrzbietowego ze zmianami troficznymi w brzuścu, zmiany zwyrodnieniowe w stawie barkowo – obojczykowym stosowne do wieku. Postawiono rozpoznanie uszkodzenia obrąbka stawowego i ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. W lipcu 2015 r. skierowano powoda na zabieg operacyjny.

W okresie od 10 maja 2016 r. do 21 czerwca 2016 r. powód poddawany był leczeniu fizjoterapeutycznemu z rozpoznaniem stan po uszkodzeniu stożka rotatorów barku lewego i uogólnionej choroba zwyrodnieniowej stawów.

W dniu 11 czerwca 2016 r. przeprowadzono u powoda badanie (...) kręgosłupa piersiowego z powodu zespołu bólowego. Opisano cechy wielopoziomowej dyskopatii od (...) do Th 12 z uwzględnieniem krążków m-kręgowych bez cech uścisku opony twardej. (dokumentacja medyczna leczenia powoda – k. 17-41).

W wyniku upadku z 7 marca 2015 r. powód doznał złamania V kości śródręcza i stłuczenia lewego barku. W zakresie barku uraz nałożył się na istniejące zmiany o charakterze zwyrodnionym. Świadczy o tym opis z badania usg z dnia 7 maja 2015 r. - zarysy głowy kości ramiennej równe z ubytkami.

W wyniku upadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego urazem lewego barku w wysokości 5 % oraz długotrwałego uszczerbek na zdrowiu spowodowanego złamaniem V kości śródręcza w wysokości 1%.

Cierpienia fizyczne powoda związane z upadkiem wynikały z przewlekłych dolegliwości związanych z pourazowym zespołem bolesnego barku. Cierpienia związane ze złamaniem kości śródręcza były umiarkowane w okresie pierwszych dwóch tygodni po wypadku.

Ze względu na wiek powoda oraz na zakres uszkodzeń lewego stawu ramiennego, rokowanie odnośnie możliwości istotnej poprawy funkcji lewego barku jest niekorzystne. Leczenie usprawniające może przynieść okresową poprawę w sensie zmniejszenia dolegliwości.

Już w chwili wypadku u powoda istniały objawy schorzenia samoistnego w postaci zwyrodnienia stawu ramiennego lewego (opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu ortopedii dr med. J. F. – k. 125- 127; pisemna opinia uzupełniająca biegłego ortopedy dr med. J. F. k. 138-139).

W związku ze zdarzeniem z 7 marca 2015 r. M. O. wymagał pomocy innych osób w zakresie wykonywania podstawowych czynności życia codziennego w wymiarze ok. 1 godziny dziennie przez okres 6 tygodni po wypadku. Po tym czasie powód nie wymagał pomocy innych osób w czynnościach samoobsługowych. Przez 6 tygodniu po zdarzeniu dwa ostanie palce powoda były unieruchomione w gipsie. Pozostałe palce to jest kciuk, wskaziciel i palec długi były wolne. Powód mógł zatem posługiwać się lewą ręką w sposób ograniczony, kciukiem w pozycji do palca II i III (pisemna opinia uzupełniająca biegłego ortopedy dr med. J. F. k. 138-139).

Po zdarzeniu z 7 marca 2015 r. powód M. O. odczuwał duże dolegliwości bólowe. Zaczęła występować u powoda bezsenność. Otrzymywał zastrzyki przeciwbólowe. Z powodu utrzymującego się bólu spał na siedząco.

Przed wypadkiem powód zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej, z uwagi na opiekę sprawowaną nad rodzicami. Aktualnie przebywa na rencie chorobowej. Z zawodu powód jest ślusarzem - spawaczem. Ma 66 lat.

( zeznania powoda – e-protokół z 15/06/2018, protokół skrócony 00:02:19-00:04; – k. 149-150 w zw. z informacyjnym wysłuchaniem – e-protokół z 27/06/2017, protokół skrócony 00:03:53 – k. 52-52v; zeznania świadka J. O. – e-protokół z 27/06/2017, protokół skrócony 00:17::07 – k. 52v)

Teren zieleńca miejskiego, na którym doszło do zdarzenia, pozostaje w zarządzie Zarząd Zieleni Miejskiej w Ł., jednostki organizacyjnej Miasta Ł.. Zarządca zieleńca był w dacie zdarzenia objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń (bezsporne).

Pismem datowanym na 14 marca 2016 r., doręczonym w dniu 23 marca 2016 r., powód działając przez pełnomocnika wezwał Zarząd Zieleni Miejskiej w Ł. do zapłaty na rzecz powoda kwoty 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 9.972 zł tytułem kosztów opieki oraz kwoty po 732 zł miesięcznie począwszy od marca 2016 r. tytułem renty na zwiększone potrzeby, w związku ze zdarzeniem z dnia 7 marca 2015 r. (wezwanie do zapłaty – k. 72-73).

Zarząd Zieleni Miejskiej w Ł. przekazał wezwanie wraz z załącznikami Towarzystwu (...) S.A InterRisk, V. (...) w W., jako swojemu ubezpieczycielowi (pismo Z. (...) z dnia 23.03.2016, k.10).
(...) S.A V. (...) w W., uznało swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia i przyznało powodowi zadośćuczynienie w wysokości 5.000 zł oraz zwrot kosztów opieki w wysokości 896 zł (bezsporne; pismo ubezpieczyciela – k. 12).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.
Podstawę odpowiedzialności strony pozwanej stanowi przepis art. 415 k.c. Zgodnie z nim, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

Przepis ten normuje podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania tej szkody, przy czym zdarzeniem sprawczym w rozumieniu w/w przepisu jest zarówno działanie jak i zaniechanie w sytuacji, gdy wiąże się z ciążącym na sprawcy obowiązkiem czynnego działania i niewykonania tego obowiązku. Jednocześnie czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi wykazywać pewne cechy niewłaściwości postępowania odnoszące się do strony przedmiotowej, określane mianem bezprawności czynu oraz do strony podmiotowej, określanej pojęciem winy w znaczeniu subiektywnym (Gerard Bieniek w: Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, tom 1, wyd. 6., Warszawa 2006).

Zachowanie jest bezprawne, gdy popada w kolizję z istniejącym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć przede wszystkim nakazy i zakazy wynikające z obowiązujących przepisów prawnych, jak i wytworzone w społeczeństwie zasady współżycia społecznego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1999 r., II CKN 499/98, Lex nr 462993). Dopiero czyn bezprawny może być rozważany w kategoriach winy, przez którą rozumieć należy naganną decyzję człowieka, odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu.

Równocześnie pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę i samą szkodą konieczne jest nadto istnienie związku przyczynowego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Miasto Ł., jako zarządca i właściciel miejsca w którym doszło do upadku powoda ponosi odpowiedzialność za szkodę powoda. Stan chodnika w obrębie skweru miejskiego przy zbiegu ulic (...), na którym upadł powód, był zły. Nawierzchnia nie była równa, a ubytek w płycie chodnikowej powodował ewidentne zagrożenie dla pieszych, co w sposób jednoznaczny wynika z materiału fotograficznego załączonego do akt. Płyty chodnikowe nie tworzyły równej powierzchni, a w jednej z płyt usytułowanej po środku alejki istniał duży ubytek skutkujący zagłębieniem w powierzchni chodnika. Na zły stan chodnika wskazują zeznania powoda, świadka, żony powoda, materiał fotograficzny, ale również treść pisma Z. (...) w Ł., skierowanego do ubezpieczyciela z dnia 23 marca 2016 r., w którym wskazano, że „(…) teren zdarzenia znajduje się w średnim/słabym stanie technicznym i wymaga co najmniej doraźnego remontu, co stwierdzono latem 2015 r. Ciąg pieszy na którym doszło do wypadku wymaga wymiany ok. 20 sztuk połamanych lub uszkodzonych płyt chodnikowych.”. Miasto Ł., jako właściciel i zarządca terenu winno zapewnić właściwy stan techniczny chodnika, zapewniający pieszym bezpieczne przemieszczanie się. Teren zieleńca znajduje się w centrum Miasta, w pobliżu osiedla mieszkaniowego, a ciąg pieszy na którym doszło do wypadku jest często uczęszczany.

Obowiązek zarządcy utrzymania chodnika w należytym stanie nakazuje podejmować czynności zapobiegające możliwości powstania zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi. Zaniedbanie zarządcy polega w okolicznościach sprawy na tym, że dopuścił do tego, aby w nawierzchni chodnika, a przy tym w tak newralgicznym miejscu jak alejka chodnikowa w pobliżu dużego osiedla mieszkaniowego, były ubytki i znaczne różnice w poziomie nawierzchni, na tyle duże, że zagrażały bezpieczeństwu pieszych. Z alejki korzystają m. in. dzieci, osoby starsze, a zatem mniej sprawne ruchowo, dla których niewłaściwy stan nawierzchni znacznie utrudnia bezpieczne poruszanie się. Do zarządcy drogi należy zaś zapewnienie takiego stanu chodnika, w którym pieszy może pewnie przemieszczać się po chodniku, bez obaw, że wystąpią tam nierówności lub ubytki mogące skutkować jego upadkiem. Brak zapewnienia właściwego stanu chodnika stanowi o bezprawności zachowania zarządcy drogi i jego zawinieniu.

W konsekwencji, Miasto Ł. jest zobowiązane do naprawienia szkody wyrządzonej powodowi.
Zakres zadośćuczynienia i odszkodowania zależny jest zaś przede wszystkim od ustalenia rozmiarów doznanej przez powoda szkody niemajątkowej (krzywdy) i majątkowej.

Podstawę roszczenia o zadośćuczynienie stanowi art. 445 § 1 k.c. Przepis ten stanowi, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie w przeciwieństwie do odszkodowania dotyczy szkody niemajątkowej, a więc nieprzeliczalnej wprost na określoną kwotę pieniężną. Ustawodawca nie wprowadza przy tym żadnych kryteriów, jakimi kierować ma się sąd przy ustalaniu wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia. Wskazówek w tej mierze poszukiwać można jedynie w doświadczeniu życiowym i orzecznictwie sądowym.

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, ma być jednorazową rekompensatą za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną. Wysokość zadośćuczynienia ustalana być musi z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Do podstawowych kryteriów zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych rozumianych jako ujemne przeżycia związane z cierpieniami fizycznymi, a także następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody.

W świetle powyższych uwag, Sąd uznał kwotę 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, jako usprawiedliwioną okolicznościami sprawy i odpowiadającą rozmiarom doznanej i odczuwanej przez powoda krzywdy.

Uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z obrażeniami doznanymi w wyniku upadku wynosi łącznie 6 %, przy czym w zakresie 5 % jest trwały, w zakresie 1 % długotrwały. W zakresie narządów ruchu w wyniku upadku powód doznał złamania V-tej kości śródręcza, skutkującego 1 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu, oraz 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego urazem lewego barku. Powód przez okres 6 tygodni nosił opatrunek gipsowy. Po tym czasie ponowienie zaopatrzono powoda ortopedycznie w szynę gipsową, a lewą rękę unieruchomiono na temblaku. W związku ze zdarzeniem powód musiał korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, przyjmować środki przeciwbólowe. Do dziś powód odczuwa ból barku. Przez okres 6 tygodni po wypadku potrzebował pomocy innej osoby w czynnościach życia codziennego.

Obecnie ma poczucie mniejszej sprawności i samodzielności niż przed wypadkiem.
Biorąc pod uwagę skutki wypadku, dość długo odczuwany przez powoda ból, okoliczność, iż na skutek wypadku zaburzony został codzienny rytm zajęć powoda, Sąd uznał, że kwota 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest właściwa w okolicznościach sprawy. Biorąc pod uwagę, iż przed wszczęciem postępowania ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powoda 5.000 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda pozostałą kwotę 10.000 zł.
O odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia Sąd orzekł stosownie do art. 455 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Z akt szkodowych wynika, iż podpisane wezwanie do zapłaty kwoty 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 9.972 zł tytułem kosztów opieki, w terminie 7 dni od otrzymania pisma, pozwany otrzymał od powoda w dniu 23 marca 2016 r., a zatem od dnia 31 marca 2016 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Tym samym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 10.000,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu, to jest od dnia 7 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty.
Obok roszczenia o zadośćuczynienie powód dochodził odszkodowania za koszty opieki.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Chodzi tu m.in. o koszty leczenia w szerokim pojęciu, obejmującym także koszty pielęgnacji, jeżeli stan chorego tego wymaga. Natomiast okoliczność, kto wykonuje te obowiązki, a więc czy czyni to zawodowa opiekunka, pielęgniarka, czy też członek rodziny, jest z tego punktu widzenia obojętna. Jak wskazał biegły ortopeda, u powoda ze względu na doznane obrażenia, występowała potrzeba pomocy osób trzecich przez okres 6 tygodni po wypadku, w wymiarze ok. 1 godziny dziennie. Koszt usług opiekuńczych wynosił 11 zł za godzinę, wg stawek (...) Komitetu Pomocy (...). Koszt opieki za ten okres wyniósł zatem 462 zł (6 x 7 dni x 1 h x 11 zł). Powód tytułem odszkodowania dochodził kwoty 1106 zł, przy czym przed wszczęciem postępowania ubezpieczyciel strony pozwanej wypłacił na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 896 zł, a zatem w całości szkoda po stronie powoda została naprawiona przed wytoczeniem powództwa. W konsekwencji powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozliczenia kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w około 90 %.

Powód poniósł koszty procesu w kwocie 4.473,00, na którą złożyło się: wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 3.600,00 zł /§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 z późn. zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł., opłata od pozwu w wysokości 556,00 zł., zaliczka na wynagrodzenie biegłego w wysokości 300,00 zł.

Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 3.917,00 zł., na które złożyło się wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 3.600,00 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 cytowanego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 300,00 zł.

Koszty procesu wyniosły zatem łącznie 8.390,00 zł, z czego pozwany winien ponieść 90 %, a zatem 7.551,00 zł, podczas gdy poniósł 3.917,00 zł Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.634,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi od strony pozwanej kwotę 219,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, zaś od powoda pozostałą kwotę 24,00 zł.