Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: stażysta Dagmara Gralka

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz R. S. kwotę 2.829 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia dziewięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 października 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz R. S. kwotę 1.917 zł (jeden tysiąc dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1383/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 września 2021 roku R. S. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 2.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2018 roku do dnia zapłaty, a także o przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzone roszczenie stanowi odszkodowanie z tytułu umowy najmu pojazdu zastępczego zawartej w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 27 maja 2018 roku, którą to wierzytelność nabył w drodze umowy cesji od poszkodowanego. W toku procesu likwidacji szkody na rzecz R. S. przyznano kwotę 1.755 złotych, przy czym koszty najmu pojazdu wynosiły 7.072,50 złotych. Tym samym w ocenie powoda zasadnym pozostaje dochodzenie dalszej kwoty tytułem różnicy między faktycznym kosztem najmu, a wypłaconą wartością odszkodowania.

(pozew k.2 – 5)

Nakazem zapłaty z dnia 9 listopada 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.26)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 2 grudnia 2021 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana nie negując zasady swojej odpowiedzialności za skutki kolizji drogowej z dnia 27 maja 2018 roku zakwestionowała okres najmu pojazdu zastępczego oraz dobową stawkę przyjętą dla potrzeb określenia wysokości należnego odszkodowania w odniesieniu do zaistniałej szkody. Zwróciła uwagę na brak skorzystania przez poszkodowanego z oferty zakładu ubezpieczeń prowadzącego proces likwidacji szkody, co stanowi naruszenie obowiązku dłużnika współdziałania w minimalizacji rozmiarów szkody.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.31 – 37)

Pismem procesowym z dnia 4 października 2022 roku R. S. dokonał przedmiotowej modyfikacji powództwa wnoszą o zapłatę kwoty 2.829 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 października 2018 roku do dnia zapłaty.

(pismo procesowe R. S. z dnia 4 października 2022 roku k.111)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 27 maja 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w trakcie którego uszkodzony został pojazd marki Renault Laguna o numerach rejestracyjnych (...), stanowiący własność Z. B.. Uszkodzenia samochodu obejmowały lewy blotnik, lampę i zderzak, a obecni na miejscu funkcjonariusze Policji zatrzymali dowód rejestracyjny pojazdu, z uwagi na niemożność dalszego poruszania się nim w ruchu drogowym.

(zeznania świadka Z. B. k.74v)

W chwili zdarzenia jego sprawca korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(okoliczność bezsporna)

Z. B. po telefonicznym zgłoszeniu szkody korzystał z lawety celem przewiezienia uszkodzonego pojazdu do najbliższego warsztatu, mogącego zrealizować usługę naprawy, którym okazał się być zakład R. S.. Na miejscu mężczyzna uzyskał propozycję najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy jego samochodu. Z. B. potrzebował pojazdu celem dojazdu do pracy oraz realizowania bieżących czynności życiowych, nie dysponował przy tym innym samochodem niż uczestniczący w kolizji. Mężczyźnie zależało, aby nie ponosić z tytułu najmu jakichkolwiek kosztów, nie zwracał uwagi na wysokość stawki dobowej stosowanej przez R. S.. Z. B. chciał uzyskać samochód tej samej klasy co uszkodzony, a do tego w bardzo dobrym stanie.

(zeznania świadka Z. B. k.74v – 75)

W dniu 27 maja 2018 roku Z. B. zawarł z R. S., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) umowę najmu pojazdu zastępczego marki Toyota Avensis o numerach rejestracyjnych (...). Strony ustaliły stawkę najmu na kwotę 250 złotych netto za każdą rozpoczętą dobę, a także opłatę w wysokości 50 złotych za podstawienie i odbiór pojazdu.

Wraz z zawarciem umowy najmu pojazdu zastępczego Z. B. zawarł z R. S. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przeniósł na cesjonariusza przysługujące mu wobec zakładu ubezpieczeń udzielającego ochrony ubezpieczeniowej sprawcy wypadku wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

(dane z CEiIDG k.11, umowa najmu k.14, cesja wierzytelności k.15, oświadczenie k.16)

Z. B. nie miał wiedzy i świadomości, że istniej możliwość uzyskania pojazdu zastępczego od zakładu ubezpieczeń. Mężczyzna nie uzyskiwał w toku likwidacji szkody żadnych informacji, które ubezpieczyciel kierował do R. S.. Z. B. nie zna pojęcia obowiązku minimalizacji szkody. Nie uzyskał również informacji od wynajmującego co się stanie w przypadku, gdy zakład ubezpieczeń nie pokryje całości wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego.

(zeznania świadka Z. B. k.75)

W dniu 27 maja 2018 roku R. S. dokonał zgłoszenia szkody w pojeździe marki Renault Laguna za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.

Tego samego dnia ubezpieczyciel potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody. Jednocześnie udzielono informacji o możliwości najmu pojazdu zastępczego w jednej ze współpracujących z zakładem ubezpieczeń wypożyczalni (E., (...), A. oraz S.) odpowiadającego klasie uszkodzonego pojazdu (segment D) ze stawką dobową brutto w wysokości 135 złotych. W tym celu osoba zainteresowana winna była skorzystać z podanego kontaktu telefonicznego lub mailowego bądź zgłosić się bezpośrednio do jednej z wypożyczalni, aby uzyskać pojazd zastępczy. W wiadomości zawarto również pouczenie o obowiązku minimalizacji szkody oraz możliwością zweryfikowania przez ubezpieczyciela wydatków dotyczących pojazd zastępczego w zakresie okresu najmu oraz dobowej stawki wynikającej z przedstawionej oferty.

(druk zgłoszenia szkody k.13, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody k.40 – 42)

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. współpracowała w dacie powstania szkody z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową z siedzibą w K., które oferowały najem aut zastępczych segmentu D przy stawce dobowej w wysokości 135 złotych brutto.

(oświadczenia k.43, 45)

W dniu 30 maja 2018 roku przedstawiciel ubezpieczyciela dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu, zaś w dniu 3 czerwca 2018 roku zakład naprawczy otrzymał kosztorys naprawy samochodu marki Renault Laguna na kwotę 3.718,18 złotych.

W dniu 5 czerwca 2018 roku R. S. przesłał do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. własny kosztorys naprawy (na kwotę 12.939,13 złotych) celem weryfikacji uprzednio przygotowanego przez rzeczoznawcę ubezpieczyciela, który został zaakceptowany przez zakład ubezpieczeń. W dniu 13 czerwca 2018 roku zakład naprawczy przedstawił ostateczny, skorygowany kosztorys naprawy pojazdu na kwotę 16.114,12 złotych.

Decyzją z dnia 21 czerwca 2018 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. przyznała odszkodowanie w kwocie 16.114,12 złotych tytułem naprawy pojazdu marki Renault Laguna.

(kalkulacja naprawy z dnia 30 maja 2018 roku, kosztorys dodatkowy naprawy z dnia 5 czerwca 2018 roku, kosztorys dodatkowy naprawy z dnia 13 czerwca 2018 roku, decyzja z dnia 21 czerwca 2018 roku – akta szkody – płyta CD k.46)

Najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 27 maja 2018 roku do dnia 21 czerwca 2018 roku, kiedy Z. B. zwrócił samochód marki Toyota Avensis oraz odebrał po naprawie swój uprzednio uszkodzony pojazd.

(zeznania świadka Z. B. k.75, umowa najmu k.14)

W dniu 25 czerwca 2018 roku R. S. wystawił fakturę VAT numer (...) na kwotę 7.072,50 złotych odpowiadającą wynagrodzeniu z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki Toyota Avensis przez Z. B., którą skierował do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. celem uregulowania należności drogą elektroniczną w dniu 19 lipca 2018 roku.

(faktura VAT k.17, wezwanie do zapłaty – akta szkody – płyta CD k.46)

Decyzją z dnia 6 września 2018 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. przyznała odszkodowanie w kwocie 1.755 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel uznał za zasadny okres 13 dni najmu pojazdu od chwili jego rozpoczęcia (27 maja 2018 roku) przy stawce dobowej w wysokości 135 złotych brutto.

(decyzja z dnia 6 września 2018 roku k.18 – 19)

Uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu marki Renault Laguna o numerach rejestracyjnych (...) w związku z kolizją drogową z dnia 27 maja 2018 roku, uwzględniający tok likwidacji szkody oraz wszystkie niezbędne czynności warsztatowe (przyjęcie do naprawy, pozyskanie części, naprawa, wydanie po naprawie) wynosił 23 dni kalendarzowe, zaś sama naprawa pojazdu 2 – 3 dni robocze.

Dobowy koszt najmu pojazdu zastępczego marki Toyota Avensis w wysokości 230 złotych netto za dobę mieścił się w przedziale stosowanych stawek rynkowych przy wynajmie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

(opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.83 – 95)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, w tym objętych postępowaniem likwidacyjnym, jak również zeznań świadka Z. B., a także opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Złożona ekspertyza jako spójna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna stanowiła pełnoprawną podstawę ustalenia faktów istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Biegły odpowiedział wyczerpująco na zakreśloną tezę dowodową, a ostateczne konkluzje nie wymagały dalszego doprecyzowania. Uwzględniając przy tym wiedzę eksperta, jego długoletnie doświadczenie w sporządzaniu opinii w sprawach o zbliżonej tematyce oraz uzasadnienie wywiedzionych wniosków końcowych Sąd nie znalazł żadnych podstaw, które deprecjonowałyby jej wartość dowodową.

Z uwagi na powyższe Sąd pominął wniosek strony pozwanej o uzupełnienie przygotowanej ekspertyzy jako niemający znaczenia z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Formułowany przez ubezpieczyciela zarzut związany z niezasadnością uwzględnienia w okresie najmu czasu związanego z weryfikacją pierwotnego kosztorysu naprawy (od dnia 4 czerwca 2018 roku do dnia 8 czerwca 2018 roku) jest bezzasadny. Warto zaznaczyć, że pierwotnie ubezpieczyciel zaproponował refundację kosztów naprawy na poziomie 3.718,18 złotych (kosztorys z dnia czerwca 2018 roku), podczas gdy ostatecznie przyznane z tego tytułu odszkodowanie wyniosło (16.114,12 złotych, a więc ponad 4 razy wyższe) i odpowiadało kosztorysowi przygotowanemu przez zakład naprawczy w dniu 13 czerwca 2018 roku. Należy zatem uznać, że okres związany z zakwestionowaniem pierwotnej wyceny kosztów naprawy był w pełni uzasadniony, albowiem wstępna decyzja ubezpieczyciela nie gwarantowała przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego, a wręcz zaniżała wydatki dotyczące jego naprawy, czym naruszała uzasadnione prawa poszkodowanego. W konsekwencji brak było podstaw do dalszego kontynuowania postępowania dowodowego w tej mierze. Jedynie marginalnie należy stwierdzić, że nawet przy przyjęciu argumentacji ubezpieczyciela (czego Sąd nie podziela w najmniejszym stopniu) nie zachodziłaby konieczność uzupełnienia ekspertyzy sądowej, albowiem ewentualne pominięcie okresu reklamacji pierwotnego kosztorysu wymagałoby jedynie dokonania prostej czynności matematycznej polegającej na odjęciu od wskazanego przez biegłego okresu uzasadnionego najmu pięciu dni, które w ocenie ubezpieczyciela czas ten wydłużały.

Sąd Rejonowy zważył co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępnie należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania nie była negowana zasada odpowiedzialności pozwanej, która opiera się o treść art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. Bezspornymi pozostawał przy tym fakt, że sprawca kolizji drogowej z dnia 27 maja 2018 roku legitymował się w dacie zdarzenia ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S., zaś powód uzyskał legitymację do dochodzenia swych roszczeń w związku z zawartą z poszkodowanym umową cesji wierzytelności. Nadto pozwany wypłacił na rzecz R. S. w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 1.755 złotych, co winno zostać ocenione w kontekście art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 j.t.).

Oś sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do dwóch kwestii : uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego oraz wysokości stawki dobowej.

W rozumieniu art. 361 § 1 k.c. (zasada pełnego odszkodowania) do strat będących możliwym następstwem kolizji drogowej zaliczyć należy wydatki z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Jak bowiem przyjmuje się w orzecznictwie odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona przy tym uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Podkreślenia jednak wymaga, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28).

W niniejszej sprawie wygenerowane zostały niewątpliwie koszty najmu pojazdu zastępczego w wysokości 7.072,50 złotych (faktura VAT nr (...)). Istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia pozostawało ustalenie czy wydatki tego rzędu był faktycznie uzasadnione. Innymi słowy, czy poszkodowany decydując się na najem pojazdu u powoda z jednoczesnym brakiem skorzystania z oferty przedstawionej przez ubezpieczyciela prowadzącego proces likwidacji szkody nie naruszył obowiązku minimalizacji szkody, a więc zaniechania czynności mogących bezpodstawnie rozszerzać zakres odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej.

Wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego, czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego - nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56, pogląd zaaprobowany również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2018 roku, I CSK 637/17, Lex nr 2485385). Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego, które uzyskało aprobatę również w licznych orzeczeniach sądów powszechnych (por. m.in. wyroki Sądu Okręgowego w Łodzi z : dnia 7 maja 2018 roku, III Ca 254/18, Lex nr 2544472, 5 czerwca 2019 roku, III Ca 240/19, Lex nr 2718946, dnia 29 listopada 2017 roku, XIII Ga 552/17, Lex nr 2420221, z dnia 24 listopada 2017 roku, XIII Ga 944/17, Lex nr 410571, z dnia 17 listopada 2017 roku, XIII Ga 1169/17, Lex nr 2421606, z dnia 6 listopada 2017 roku, XIII Ga 730/17, Lex nr 2404967, z dnia 25 października 2017 roku, XIII Ga 711/17, Lex nr 2414859, z dnia 4 października 2017 roku, XIII Ga 714/17, Lex nr 2386164, 15 stycznia 2020 roku, XIII Ga 668/19, Lex nr 2772880, 4 września 2020 roku, XIII Ga 1359/19, Lex nr 3061961, wyroki Sądu Okręgowego w Szczecinie z : dnia 13 kwietnia 2018 roku, VIII Ga 297/18, Lex nr 2506957, z dnia 6 lipca 2018 roku, VIII Ga 297/18, Lex nr 2537626, wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 21 lutego 2018 roku, I Ca 12/18, Lex nr 2463756 czy też wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 maja 2018 roku, V Ga 52/18, Lex nr 2538205).

Przenosząc powyższe na płaszczyznę przedmiotowej sprawy należy dodatkowo zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującym modelem kontradyktoryjnego procesu cywilnego na każdej ze stron ciąży obowiązek wykazania faktów, z których wywodzą dla siebie korzystne skutki prawne (art. 6 k.c., onus probandi). Oznacza to, że powód zobowiązany był udowodnić, że poszkodowany nie miał realnej możliwości skorzystania z oferty najmu pojazdu zastępczego, przedstawionej przez ubezpieczyciela bądź też, że oferta ta była na tyle niedogodna i niekorzystna w kontekście uzasadnionych praw poszkodowanego, że poniesienie przez niego wydatków w ramach umowy najmu z dnia 27 maja 2018 roku było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności przedłożonej dokumentacji, ale również depozycji świadka Z. B., prowadziły do konkluzji, że powód temu ciężarowi nie sprostał, w szczególności nie wykazał, aby po stronie poszkodowanego istniała rzeczywista wola skorzystania z propozycji pozwanego co do wynajęcia pojazdu zastępczego.

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że Z. B. nie miał nawet świadomości o możliwości uzyskania samochodu zastępczego w ramach oferty przedstawionej przez zakład ubezpieczeń (wiadomość e – mail z dnia 27 maja 2018 roku kierowana do zakładu naprawczego), zaś R. S. nie przekazywał mu tego rodzaju informacji w toku postępowania likwidacyjnego. Przy jednoczesnym wykazaniu przez stronę pozwaną realnej możliwości uzyskania w jednej z wypożyczalni partnerskich (k.43, 45) pojazdu zastępczego o klasie odpowiadającej samochodowi uszkodzonemu przy stawce dobowej w wysokości 135 złotych brutto podniesiony zarzut naruszenia obowiązku minimalizowania szkody przez poszkodowanego okazał się uzasadniony. Nie został bowiem udowodniony fakt istnienia obiektywnych i racjonalnych przesłanek uniemożliwiających skorzystanie z oferty najmu pojazdu proponowanej przez zakład ubezpieczeń. Tym samym wybór przez poszkodowanego opcji najmu samochodu u powoda, przy jednoczesnym zignorowaniu faktu, że tego typu wydatek nie będzie automatycznie pokryty przez podmiot likwidujący szkodę, a stosowana przez R. S. stawka dobowa wykracza ponad oferowaną przez partnerskie zakłady pozwanego - nie mógł prowadzić do konkluzji, że wydatki związane z koniecznością najmu w części wykraczającej ponad proponowaną przez zakład ubezpieczeń były uzasadnione.

W dalszej kolejności należy zaznaczyć, że przedłożona w toku procesu ekspertyza z zakresu techniki samochodowej potwierdziła, że uzasadniony czas naprawy pojazdu marki Renault Laguna obejmował 23 dni, zaś dobowa stawka najmu pojazdu segmentu D na poziomie 230 złotych netto miała charakter rynkowy i mieściła się w granicach ofertowych na rynku łódzkim w dacie wystąpienia szkody oraz trwania stosunku najmu. Pełną aktualność zachowują uprzednio poczynione uwagi dotyczące oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym bezzasadności zarzutów zakładu ubezpieczeń co do nadmiernego wydłużenia okresu najmu pojazdu poprzez podjęcie kroków związanych z weryfikacją przedstawionego kosztorysu naprawy. Jednocześnie koniecznym jest zastrzeżenie, że opracowanie przygotowane przez eksperta opierało się na wnikliwej analizie czynności podejmowanych w toku naprawy pojazdu, co skutkowało stwierdzeniem nieuzasadnionego wydłużenia najmu pojazdu zastępczego o 2 dni (1 dzień zwłoki – wysłanie własnego kosztorysu dopiero w dniu 5 czerwca 2018 roku, 1 dzień zwłoki – zamówienie części zamiennych). W konsekwencji pomimo faktycznego okresu korzystania z samochodu zastępczego (27 maja 2018 roku – 21 czerwca 2018 roku), a więc przed 25 dni, Sąd przyjął, że zasadnym okresem pozostawały jedynie 23 dni.

W świetle przedstawione argumentacji Sąd uznał za uzasadnione oraz podlegające rekompensacie wydatki związane z najmem pojazdu zastępczego w łącznym wymiarze obejmującym kwotę 4.584 złotych (13 dni x 135 złotych = 1.755 złotych, 10 dni x 282,90 złotych = 2.829 złotych). Koniecznym pozostaje w tym miejscu zastrzeżenie, że stanowisko zakładu ubezpieczeń w odniesieniu do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego w związku z następstwami zdarzenia drogowego z dnia 27 maja 2018 roku pozostawało konsekwentne zarówno na etapie likwidacji szkody, jak i w toku procesu i obejmowało wyłącznie 13 dni. Skoro zaś niezbędny czas korzystania z tego rodzaju pojazdu wynosił 23 dni to należało przyjąć, że likwidujący szkodę podmiot nie zapewniłby Z. B. pojazdu zastępczego na czas dalszych 10 dni, a poszkodowany zobligowany byłby do organizacji samochodu zastępczego we własnym zakresie. W konsekwencji Sąd uwzględnił stawkę dobową na poziomie 135 złotych brutto w zakresie 13 dni (w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody), a w pozostałych 10 dniach stawkę w wysokości 282,90 złotych brutto oferowaną przez R. S. dla pojazdów segmentu D, a przy tym mającą charakter rynkowy (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 29 marca 2019 roku, XII Ga 1082/18, niepubl., wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 września 2020 roku, XIII Ga 1359/19, Lex nr 3061961 oraz przedstawioną w nich argumentację). Skoro wydatki związane z najmem pojazdu zastępczego obejmowały kwotę 4.584 złotych, a w toku likwidacji szkody wypłacone zostało częściowe odszkodowanie w wymiarze 1.755 złotych, to na rzecz powoda należało przyznać dalszą kwotę 2.829 złotych (4.584 złotych – 1.755 złotych).

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy o Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że w dniu 19 lipca 2018 roku R. S. wezwał drogą e – mail (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 7.072,50 złotych tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego przez Z. B.. Ustawowo przewidziany 30 – dniowy termin upływał zatem w dniu 18 sierpnia 2018 roku, a brak realizacji świadczenia w dniu następnym skutkował zwłoką po stronie ubezpieczyciela. Uwzględniając jednak treść zgłoszonego roszczenia oraz ustawowy zakaz orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.) należności uboczne przyznane zostały od dnia 7 października 2018 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. R. S. poniósł koszty w łącznej wysokości 1.917 złotych (200 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa – art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej oraz 800 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) i w takiej wysokości zostały one przyznane na jego rzecz od strony pozwanej.