Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: stażysta Dagmara Gralka

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 25.500 zł (dwadzieścia pięć tysięcy pięćset złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot :

a)  2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 13 listopada 2020 roku do dnia zapłaty;

b)  7.500 zł (siedem tysięcy pięćset złotych) od dnia 28 października 2021 roku do dnia zapłaty;

c)  15.500 zł (piętnaście tysięcy pięćset złotych) od dnia 30 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 2.077,57 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt siedem złotych 57/100) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2020 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 3.973,46 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt trzy złote 46/100) tytułem kosztów procesu;

5.  nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 751 zł (siedemset pięćdziesiąt jeden złotych) tytułem kosztów procesu;

6.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz M. J. kwotę 93,54 zł (dziewięćdziesiąt trzy złote 54/100) tytułem części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 19 stycznia 2022 roku.

Sygn. akt I C 1276/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 września 2020 roku M. J. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwot 2.500 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz 2.511,26 złotych tytułem odszkodowania (koszty leczenia) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2020 roku do dnia zapłaty w związku z negatywnymi następstwami wypadku komunikacyjnego z dnia 24 grudnia 2019 roku. Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k. 4 – 7)

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 listopada 2020 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nie kwestionując zasady swojej odpowiedzialności, pozwana zanegowała zasadność dochodzenia dalszych kwot tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania wobec uprzedniej wypłaty z tego tytułu w toku postępowania likwidacyjnego kwot odpowiednio 1.500 złotych oraz 100 złotych, które w pełni rekompensują roszczenia powoda związane z przebytymi urazami.

(odpowiedź na pozew k.88 – 95)

Pismem procesowym z dnia 22 września 2021 roku (doręczonym w dniu 27 września 2021 roku) M. J. dokonał przedmiotowej modyfikacji powództwa wnosząc o zapłatę kwot : 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 kwietnia 2020 roku oraz 2.711,26 złotych tytułem odszkodowania (2.511,26 złotych – koszty leczenia, 200 złotych – pomoc osób trzecich) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2020 roku do dnia zapłaty.

(pismo procesowe M. J. z dnia 22 września 2021 roku k.217 – 218)

Pismem procesowym z dnia 15 czerwca 2022 roku (doręczonym w dniu 29 czerwca 2022 roku) M. J. dokonał przedmiotowej modyfikacji powództwa w zakresie żądania zadośćuczynienia wnoszą o zapłatę z tego tytułu kwoty 27.300 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 kwietnia 2020 roku

(pismo procesowe M. J. z dnia 15 czerwca 2022 roku k.306 – 307)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 24 grudnia 2019 roku w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do kolizji drogowej, w której samochód prowadzony przez M. J. został uderzony z boku (od strony kierowcy) przez innego uczestnika ruchu drogowego. Mężczyzna w chwili zdarzenia miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Opuścił sam pojazd, przy czym drzwiami od strony pasażera. M. J. nie stracił przytomności. Mężczyzna był cały zakrwawiony z uwagi na urazy nosa i wargi. Nadto czuł ból w okolicy żeber oraz lewej strony swego ciała.

(dowód z przesłuchania M. J. k.142v w zw. z k.343, dokumentacja fotograficzna k.64 – 69)

Sprawca kolizji legitymował się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna)

Z miejsca zdarzenia M. J. został zabrany przez pogotowie ratunkowe do Miejskiego Centrum Medycznego im. K. (...) w Ł., gdzie po badaniu klinicznym rozpoznano uraz głowy z raną tłuczoną nosa i wargi górnej oraz stłuczenia lewej strony klatki piersiowej. Przeprowadzone badania rtg klatki piersiowej i TK głowy wykluczyły zmiany pourazowe. Po dokonanym chirurgicznym zaopatrzeniu rany twarzy mężczyzna został zwolniony do domu z zaleceniami kontynuowania leczenia w poradni podstawowej opieki zdrowotnej i chirurgicznej.

(dowód z przesłuchania M. J. k.142v w zw. z k.343, dokumentacja medyczna k.21 – 23, dokumentacja fotograficzna k.58 – 63)

M. J. kontynuował leczenie u specjalistów z zakresu neurologii (łącznie 3 wizyty) i ortopedii (łącznie 8 wizyt). Konsultacje neurologiczne wynikały z bólów głowy wraz z mdłościami i problemami z zaśnięciem, które zaczął odczuwać kilka dni po zdarzeniu. Leczenie ortopedyczne związane było z bólami odczuwanymi w obrębie szyi. M. J. podjął również prywatnie leczenie rehabilitacyjne. Nie skorzystała ze świadczeń gwarantowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, gdyż pomimo skierowania od lekarza rodzinnego z adnotacją „pilne” otrzymał propozycję odbycia zabiegów dopiero w maju 2020 roku. Przed samym zdarzeniem mężczyzna nie leczył się stale neurologicznie oraz ortopedycznie w związku z kręgosłupem szyjnym. Konsultował wyłącznie schorzenia kręgosłupa lędźwiowego. W przeszłości M. J. nie miał żadnych urazów, wypadków, czy operacji. Na co dzień mężczyzna pracuje jako zawodowy kierowca. W związku z kolizją przebywał przez 1,5 miesiąca na zwolnieniu, po czym wrócił chwilowo do pracy. W pełnym wymiarze jeździ taksówką od czerwca 2020 roku.

(dowód z przesłuchania M. J. k.142v – 143 w zw. z k.343, dokumentacja medyczna k.24 – 32, 70 – 76, 153, 156 – 158, 170 – 179)

Z punktu widzenia chirurgii plastycznej M. J. doznał w wyniku zdarzenia z dnia 24 grudnia 2019 roku urazu głowy z raną tłuczoną nosa i wargi górnej wraz ze stłuczeniem lewej strony klatki piersiowej. Pourazowe blizny twarzy w postaci zniekształceń bliznowatych (trójkątna blizna pourazowa o podstawie 6mm i bokach 8mm na prawy skrzydle nosa oraz pionowa blizna pourazowa o długości 1,5 cm i szerokości 2 – 4 mm na wardze dolnej) skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 4 %.

Dolegliwości bólowe były dość duże przez okres 2 tygodni, a przez następne 2 tygodnie stopniowo ustępowały. Istniejące u mężczyzny blizny nie są i nie były przyczyną dolegliwości bólowych.

Szacunkowy koszt pielęgnacji blizn preparatami – maściami przez okres 2 – 3 miesięcy uzasadniał wydatki rzędu około 30 złotych miesięcznie, przy czym nie jest wiadomym jakiego środka M. J. używał.

Obecne blizny pourazowe powodują trwałe oszpecenie umiarkowanego stopnia. Nie jest możliwe całkowite usunięcie istniejących blizn w drodze operacji plastycznej lub poprzez leczenie zachowawcze. Obraz blizn nie zmieni się z upływem czasu. Ewentualne chirurgiczne zabiegi korekcyjne mogą przynieść niewielką poprawę wyglądu blizn i skorygować nierówność na skrzydle nosa. Korekcje zniekształceń pourazowych wykonywane są w oddziałach chirurgii plastycznej nieodpłatnie w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia.

(opinia pisemna biegłego z zakresu chirurgii plastycznej k.197 – 200)

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej M. J. doznał w wyniku kolizji drogowej z dnia 24 grudnia 2019 roku stłuczenia głowy, twarzoczaszki i lewej strony klatki piersiowej, a także ran tłuczonych nosa i wargi górnej oraz urazu skrętnego kręgosłupa.

Dolegliwości bólowe przez okres pierwszych 2 – 6 tygodni były znaczne, przy czym częściowo wywołane uprzednio istniejącymi zmianami zwyrodnieniowo – przeciążeniowymi kręgosłupa szyjnego. Wraz z upływem czasu, w tym wdrożonym leczeniem farmakologicznym i rehabilitacją natężenie dolegliwości bólowych ulegało systematycznej redukcji.

Stan zdrowia M. J. po zdarzeniu uzasadniał podjęcie rehabilitacji. Zasadnym było poniesienie przez mężczyznę kosztów zabiegów fizjoterapeutycznych, których łączny koszt obejmował kwotę 587 złotych (faktury VAT nr (...)). M. J. nie miał możliwości skorzystania z tego rodzaju zabiegów w trybie pilnym ze świadczeń refundowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Rokowania co do stanu zdrowia są niepewne. Prowadzona w miarę systematycznie rehabilitacja w wymiarze trzech dziesięciodniowych cykli rehabilitacji ambulatoryjnej uzupełniona o codzienną samo rehabilitację w oparciu o instruktarz od fizjoterapeuty może w znaczący sposób na jakiś czas zredukować zaistniałe dolegliwości bólowe.

(opinia pisemna biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k.232 – 258)

Z ortopedycznego punktu widzenia M. J. w dniu 24 grudnia 2019 roku doznał urazu głowy i twarzy ze zranieniem okolicy nosa i górnej wargi, które uległy wygojeniu ze szpecącymi bliznami o zaburzonym czuciu, a także urazu odcinka szyjnego kręgosłupa bez obecności zmian pourazowych na tle współistniejących zmian chorobowych samoistnych o charakterze dyskopatyczno – zwyrodnieniowych z utrzymującymi się długotrwale przemijającymi zaburzeniami funkcji i statyki, prowadzącymi do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 %.

Przebyty uraz nałożył się na istniejące zmiany chorobowe i wraz z nimi spowodował przemijające, udokumentowane w sposób niebudzący wątpliwości zaburzenia funkcji motorycznej i statycznej przez okres dłuższy niż 6 miesięcy (odnotowane dolegliwości podczas wizyt u lekarzy neurologa i ortopedy w dniach 18 czerwca 2020 roku i 15 lipca 2020 roku).

Dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa miały znaczny stopień nasilenia w okresie pourazowym. Stopniowo jednak ustawały, by po okresie 6 – 8 tygodni radykalnie się zmniejszyć, jednak uciążliwości te pozostały przez okres co najmniej 6 miesięcy.

W początkowym okresie ostrego zespołu bólowego mężczyzna wymagała zastosowania kołnierza ortopedycznego co w połączeniu z występującymi dolegliwościami w znaczny sposób utrudniało mu codzienne funkcjonowanie w zakresie przyjmowania siedzącej pozycji ciała, pracy w przodopochyleniu i jazdy samochodem. Taki stan mógł utrzymywać się przez okres 3 miesięcy, jednakże ubytek funkcji nie był na tyle duży, aby uzasadniał pomoc innych osób.

Zasadnym było poniesienie przez M. J. kosztów leczenia za wyjątkiem wydatków dotyczących : leku Cital (faktura VAT nr (...)), tomografii komputerowej (faktura VAT nr (...)) oraz montażu taksometru (faktura VAT nr (...)).

Rokowania na przyszłość są pomyślne. Dalsze leczenie jest niezbędne z uwagi na istniejące schorzenia samoistne, co nie ma jednak związku ze zdarzeniem z dnia 24 grudnia 2019 roku.

(opinia pisemna i uzupełniająca pisemna biegłego z zakresu ortopedii k.293 – 295, 318)

W związku z procesem leczenia M. J. poniósł koszty w łącznej wysokości 2.177,57 złotych, w tym 800 złotych tytułem 7 wizyt u ortopedy, 420 złotych tytułem 3 wizyt u neurologa, 587 złotych tytułem zabiegów fizjoterapeutycznych, 191,57 złotych tytułem leków oraz 179 złotych tytułem rezonansu magnetycznego.

(opinia pisemna biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k232 – 258, opinia pisemna i uzupełniająca pisemna biegłego z zakresu ortopedii k.293 – 295, 318, faktury i rachunki k.33 – 34, 36 – 51, 53 – 55 i 57)

Obecnie M. J. nie odczuwa skutków zdarzenia z dnia 24 grudnia 2019 roku, czy związanych z nim innych dolegliwości, poza sporadycznymi bólami głowy. Mężczyzna nie czuję się jednak tak pewnie jako kierowca jak przed zdarzeniem. Zaprzestał również jazdy rowerem. Stał się bardziej strachliwy na drodze. Czuje się źle z blizną, która go swędzi i przeszkadza przy goleniu. Ma poczucie gorszego wyglądu oraz wrażenie, że postronne osoby zwracają na nią uwagę.

(dowód z przesłuchania M. J. k.143v w zw. z k.343)

Pismem z dnia 6 kwietnia 2020 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody z dnia 24 grudnia 2019 roku.

(pismo z dnia 6 kwietnia 2020 roku k.10 – 11)

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2020 roku ubezpieczyciel przyznał na rzecz M. J. kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienia.

(decyzja z dnia 14 kwietnia 2020 roku k.17 – 19)

Decyzją z dnia 2 września 2020 roku zakład ubezpieczeń przyznał na rzecz M. J. kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanego zwrotu kosztów leczenia.

(decyzja z dnia 2 września 2020 roku k.12 – 14)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego, w szczególności depozycji powoda, załączonych dokumentów, w tym historii leczenia M. J., a także opinii biegłych z zakresu chirurgii plastycznej, rehabilitacji medycznej i ortopedii.

Złożone ekspertyzy były spójne, logiczne i wyczerpująco odpowiadały na zakreśloną tezę dowodową. Uwzględniając ich treść, doświadczenie zawodowe i wiedzę z zakresu medycyny poszczególnych specjalistów, jak również sporządzanie licznych opracowań na potrzeby postępowań sądowych o zbliżonej tematyce nie ujawniły się żadne okoliczności, które deprecjonowałyby ich wartość dowodową.

W tym miejscu należy stwierdzić, że opinii z zakresu chirurgii plastycznej i rehabilitacji medycznej nie były przedmiotem zastrzeżeń żadnej ze stron. Z kolei ekspertyza ortopedyczna podlegała uzupełnieniu, w ramach którego biegły w sposób wnikliwy i szczegółowy odniósł się do zarzutów sformułowanych przez ubezpieczyciela, co nie rodziło konieczności dalszego kontynuowania postępowania dowodowego w tym kierunku. Warto zwrócić uwagę, że argumentacja strony pozwanej, która wnosiła o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności nie zasługiwała na uwzględnienie. Ekspert z zakresu ortopedii wskazał jedynie jako uzasadnienie przyznanego uszczerbku o charakterze długotrwałym dwie wizyty lekarskie, w których dolegliwości bólowe stanowiące następstwo zdarzenia odnotowano, a które miały miejsce w dniach 18 czerwca 2020 roku i 15 lipca 2020 roku. Nie może to jednak przesłonić faktu, że w okresie od wystąpienia zdarzenia M. J. odbył łącznie aż 11 wizyt u specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii, w trakcie których również zgłaszał dolegliwości stanowiące efekt kolizji drogowej z dnia 24 grudnia 2019 roku. Przy uwzględnieniu przedstawionej przez specjalistę z zakresu ortopedii argumentacji, jego doświadczenia zawodowego, a także dostępnej dokumentacji medycznej Sąd nie znalazł wystarczających podstaw do uznania, że przygotowane opracowanie jest niespójne, wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne, czy też budzące uzasadnione wątpliwości co do jego rzetelności. Nie stanowi przy tym podstawy do przyjęcia, że sąd jest zobowiązany dopuścić dowodu z opinii kolejnego (kolejnych biegłych) w każdym przypadku to, iż złożona opinia jest niekorzystna dla strony domagającej się takiego uzupełnienia postępowania dowodowego, a samo niezadowolenie jej z przygotowanego już opracowania nie jest ku temu dostatecznym powodem. Nie jest dla takiego uzupełnienia wystarczająca przyczyną to, że w przekonaniu strony kolejna opinia pozwoli na udowodnienie korzystnej dla niej tezy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1974 roku, II CR 5/74, Biuletyn SN z 1974 nr 4 s. 64 oraz z dnia 18 października 2001 roku, IV CKN 478/00, Lex nr 52795). Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli zachodzi taka potrzeba, a więc w szczególności wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna, pomija lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna. Sąd nie ma zaś obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego biegłego czy też opinii instytutu tylko z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia była dla strony (uczestnika) niekorzystna (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2021 roku, V CSKP 247/21, Lex nr 3211340, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2020 roku, II CSK 558/18, OSNC 2021/1/6, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2016 roku, V CSK 262/15, Lex nr 2020486). Podzielając zaprezentowane stanowisko w całej rozciągłości Sąd nie znalazł dostatecznych podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego w tej mierze, a wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii podlegał pominięciu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zasada odpowiedzialności pozwanej nie była kwestią sporną. Bezsprzecznym pozostaje fakt, że sprawca wypadku komunikacyjnego z dnia 24 grudnia 2019 roku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Nadto pozwany wypłacił w toku postępowania likwidacyjnego na rzecz m. J. kwotę 1.600 złotych (1.500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 100 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów leczenia), co winno zostać ocenione w kontekście art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 j.t.). W konsekwencji rozważania prawne należało ograniczyć do oceny wysokości zgłoszonych żądań.

W zakresie żądania zadośćuczynienia jego podstawa materialno – prawna znajduje swoje źródło w art. 445 § 1 k.c. Ustawowa regulacja nie określa kryteriów ustalania jego wysokości, nie mniej jednak ma ono charakter całościowy i powinno stanowić pełną rekompensatę pieniężną za doznaną przez osobę poszkodowaną krzywdę (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1967 r., I CR 224/67, OSNC 1968/6/107 oraz z dnia 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72, OSNC 1972/10/183). Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, a zwłaszcza zakres i trwałość uszczerbku na zdrowiu, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz wpływ doznanej szkody na możliwość prowadzenia dotychczasowego trybu życia.

Pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności konkretnej sprawy uzasadniają, w ocenie sądu, przyznanie go powodowi. Należy tu podkreślić, iż ustalając wysokość zadośćuczynienia, sąd w żaden sposób nie jest związany procentowym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym przez biegłych lekarzy. Ta okoliczność ma jedynie dać pewną wskazówkę co do wielkości zadośćuczynienia, lecz w żaden sposób jej nie przesądza. Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd uwzględnił doznane obrażenia (uraz głowy i twarzy ze zranieniem okolicy nosa i górnej wargi, które uległy wygojeniu ze szpecącymi bliznami o zaburzonym czuciu, a także uraz odcinka szyjnego kręgosłupa bez obecności zmian pourazowych na tle współistniejących zmian chorobowych samoistnych o charakterze dyskopatyczno – zwyrodnieniowych z utrzymującymi się długotrwale przemijającymi zaburzeniami funkcji i statyki), stopień uszczerbku na zdrowiu i jego charakter (4 % trwały z punktu widzenia chirurgii plastycznej oraz 5 % długotrwały z punktu widzenia ortopedii), rozmiar i czas trwania cierpień fizycznych zwłaszcza w pierwszym okresie po zdarzeniu, konieczność wdrożenia leczenia farmakologicznego i rehabilitacji, czasowe wyłączenie z realizacji pracy zarobkowej, trwałe oszpecenie ciała (nieusuwalne blizny) oraz ujemne doznania towarzyszące samemu wypadkowi. Z drugiej strony należało mieć na uwadze brak hospitalizacji oraz konieczności poddania się zabiegowi operacyjnemu, ustąpienie znacznych dolegliwości bólowych po upływie 6 – 8 tygodni, nieznaczny rozmiar szpecących blizn, współtowarzyszące zmiany zwyrodnieniowe istniejące przed zdarzeniem, aktualny brak odczuwania skutków zdarzenia oraz pozytywne rokowania na przyszłość co do stanu zdrowia (za wyjątkiem niezwiązanych z wypadkiem chorób samoistnych). W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że odpowiednim dla powoda zadośćuczynieniem będzie kwota 27.000 złotych, która uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierne w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. Przy uwzględnieniu wypłaconej uprzednio M. J. w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 1.500 złotych ostatecznie zasądzono na jego rzecz kwotę 25.500 złotych (27.000 złotych – 1.500 złotych). W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Żądanie zasądzenie odszkodowania znajduje swą podstawę w art. 444 § 1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W rozpoznawanej sprawie należało rozstrzygnąć kwestię rozmiaru szkody w postaci zwiększonych potrzeb powoda zaistniałych na skutek wypadku, a związanych z kosztami leczenia oraz wyręką ze strony osób trzecich.

W toku postępowania dowodowego nastąpiła weryfikacja przedłożonych przez powoda faktur i rachunków związanych z procesem leczenia przez biegłych z zakresu rehabilitacji medycznej i ortopedii. Specjaliści potwierdzili zasadność poniesienia przeważającej ich części z wyłączeniem kosztów leku Cital (18,99 złotych k.35), przeprowadzenia tomografii komputerowej (115 złotych k.52) oraz zakupu taksometru (300 złotych k.56). W pozostałej części wydatki rzędu 2.177,57 złotych (w tym 800 złotych tytułem 7 wizyt u ortopedy, 420 złotych tytułem 3 wizyt u neurologa, 587 złotych tytułem zabiegów fizjoterapeutycznych, 191,57 złotych tytułem leków oraz 179 złotych tytułem rezonansu magnetycznego) były niezbędne i podlegały zwrotowi na rzecz powoda. Uwzględniając jednak fakt wypłaty w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 100 złotych (zryczałtowane koszty leczenia) na rzecz M. J. zasądzona została kwota 2.077,57 złotych (2.177,57 złotych – 100 złotych). W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na okoliczności trojakiego rodzaju.

Po pierwsze, zapisy dokumentacji medycznej potwierdziły, że wizyty powoda w dniach 18 czerwca 2020 roku (k.36), 6 lutego 2020 roku (k.46) oraz 16 stycznia 2020 roku (k.54) były konsultacjami neurologicznymi. Biegły z zakresu ortopedii uzależnił zaś zasadność tego rodzaju wydatków (łącznie 420 złotych) od wykazania, że wizyta odbyła się u ortopedy lub neurologa. Tym samym poniesione w tej mierze koszty podlegały refundacji.

Po wtóre, biegły z zakresu chirurgii plastycznej zwrócił uwagę na potencjalny koszt związany ze stosowaniem specjalistycznych maści w okresie 2 – 3 miesięcy od zdarzenia w wysokości około 30 złotych miesięcznie (łącznie 75 złotych tj. 2,5 miesiąca x 30 złotych). Wartość ta nie mogła jednak zostać uwzględniona w ramach podjętego rozstrzygnięcia, albowiem roszczenie procesowe M. J. w zakresie odszkodowania zostało oparte na wyraźnie zakreślone podstawie faktycznej obejmującej wyłącznie paragony i faktury załączone do pozwu. Innymi słowy, przyznaniu dodatkowej kwoty 75 złotych tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia stał na przeszkodzie art. 321 § 1 k.p.c., zawierający ustawowy zakaz orzekania ponad żądanie.

Po trzecie, wyniki przeprowadzone postępowania dowodowego (w szczególności konkluzje specjalisty z zakresu ortopedii) nie wykazały, aby doznane przez M. J. obrażenia były tego stopnia lub nasilenia, aby uzasadniały pomoc osób trzecich w jakimkolwiek zakresie. W konsekwencji żądanie odszkodowania z tego tytułu (zgłoszone w ramach przedmiotowej modyfikacji powództwa z dnia 22 września 2021 roku k.217 – 218) nie zasługiwało na uwzględnienie.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są bezterminowe, to znaczy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Nie mniej jednak stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wobec braku wykazania treści pism zgłaszających szkodę na etapie postępowania likwidacyjnego (w tym wysokości sformułowanych roszczeń) Sąd odwołał się do pism procesowych składanych w toku trwającego postępowania (pozew, przedmiotowe modyfikację powództwa), które należało uznać, za wyznaczające początkowy bieg 30 – dniowego terminu wynikającego z normy art. 14 ust. 1 u.f.g. W konsekwencji należności uboczne zostały przyznane od kwot :

a)  2.500 złotych tytułem zadośćuczynienia i 2.077,57 złotych tytułem odszkodowania od dnia 13 listopada 2020 roku (odpis pozwu doręczony w dniu 13 października 2020 roku, upływ terminu 30 dni w dniu 12 listopada 2020 roku, opóźnienie w realizacji świadczenia od dnia 13 listopada 2020 roku);

b)  7.500 złotych tytułem zadośćuczynienia od dnia 28 października 2021 roku (odpis pisma procesowego z dnia 22 września 2021 roku zawierającego przedmiotową modyfikację powództwa doręczony w dniu 27 września 2021 roku, upływ terminu 30 dni w dniu 27 października 2021 roku, opóźnienie w realizacji świadczenia od dnia 28 października 2021 roku);

c)  15.500 złotych tytułem zadośćuczynienia od dnia 30 lipca 2022 roku (odpis pisma procesowego z dnia 15 czerwca 2022 roku zawierającego przedmiotową modyfikację powództwa doręczony w dniu 29 czerwca 2022 roku, upływ terminu 30 dni w dniu 29 lipca 2022 roku, opóźnienie w realizacji świadczenia od dnia 30 lipca 2022 roku).

W pozostałym zakresie żądanie odsetek (za okres wcześniejszy niż zostały przyznane) podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie 2 in principio k.p.c. uznając, że powód uległ jedynie co do nieznacznej części swego żądania (27.677,57 złotych / 30.011,26 złotych = 92 %). M. J. poniósł w toku procesu koszty w łącznej wysokości 3.973,46 złotych (400 złotych tytułem opłaty od pozwu oraz 350 złotych tytułem opłaty od rozszerzonej części powództwa – art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 4 w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.406,46 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) i w takim rozmiarze zostały przyznane na jego rzecz od strony pozwanej.

W toku niniejszego postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa w kwocie 751 złotych tytułem części opłaty sądowej od rozszerzonej części powództwa (należna opłata – 1.501 złotych tj. 30.012 złotych x 0,05 – art. 13 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, uiszczona opłata przez powoda 750 złotych, 1.501 złotych – 750 złotych = 751 złotych). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej kwotę 751 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

O zwrocie niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego na rzecz M. J. w kwocie 93,54 złotych (500 złotych – 406,46 złotych) Sąd orzekł na podstawie art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.