Szczegóły orzeczenia XIII GC 354/17 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi

XIII GC 354/17 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 2018-05-07

Tytuł:: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 2018-05-07
Data orzeczenia:: 7 maja 2018
Data publikacji:: 17 września 2018
Data uprawomocnienia:: 13 czerwca 2018
Sygnatura:: XIII GC 354/17
Sąd:: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi
Wydział:: XIII Wydział Gospodarczy
Przewodniczący:: sędzia Tomasz Kucharski
Protokolant:: starszy sekretarz sądu Katarzyna Wierzchowiec
Teza:: Ustalenie wysokości szkody obejmującej koszty naprawy uszkodzonego pojazdu jest w świetle art. 363 § 1 k.c. niezależne od faktu wykonania naprawy takiego pojazdu, zaś roszczenie odszkodowawcze powstaje w chwili zaistnienia szkody. Ta właśnie okoliczność decyduje o zakresie obowiązku odszkodowawczego obciążającego sprawcę zdarzenia szkodzącego, a w konsekwencji także zakład ubezpieczeń w związku ze spoczywającą na nim odpowiedzialnością repartycyjno – gwarancyjną, wynikającą z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, którą sprawca kolizji był objęty. Zgodnie z dyspozycją art. 363 § 1 k.c. wybór sposobu naprawienia szkody należy do poszkodowanego. Pierwszeństwo decyzyjne poszkodowanego jest jednak ograniczone m.in. zakazem generowania dla zobowiązanego kosztów nadmiernych, które nie powinny przekraczać wysokości powstałego uszczerbku majątkowego. Należy wskazać przy tym, że ustalenie kosztów naprawy danego pojazdu może nastąpić w różny sposób, także w oparciu o ogólnodostępne i renomowane systemy kalkulacyjne, sporządzone przez specjalistów tej branży, które w sposób szczegółowy uwzględniają wszelkie aspekty procesu technologicznego. Ze względu na precyzję powyższych opracowań są one powszechnie stosowane zarówno przez firmy naprawcze, jak i przez zakłady ubezpieczeń, w tym również stronę pozwaną, która sporządziła kalkulację naprawy opierając się na systemie Audatex. Identyczną metodę badawczą zastosował również biegły sądowy, który skorzystał z tego samego programu, tworząc opinię w przedmiotowej sprawie. Zaprezentowane rozważania prowadzą do wniosku, w myśl którego zastosowanie mechanizmów kosztorysowego rozliczenia szkód jest dopuszczalnym sposobem określania tego typu wydatków, ponieważ wyspecjalizowane programy kosztorysowe i kalkulacyjne opierają się na realnej i rzetelnej symulacji, uwzględniającej zakres uszkodzeń pojazdu oraz techniczne i finansowe wymogi przywrócenia auta do stanu sprzed szkody. Przyjęty przez stronę powodową oraz przez biegłego sposób rozliczenia przedmiotowej szkody nie może być uznany za generujący dla zobowiązanego do jej naprawienia wydatki nadmierne i nie może być skutecznie kwestionowany z uwagi na ewentualne wykonanie po kolizyjnej naprawy uszkodzonego pojazdu według kosztów niższych. Wykonanie takiej naprawy pojazdu jest prawem poszkodowanego, który może je zrealizować w sposób uznaniowy, jednakże jego działania nie mogą szkody zwiększać, za czym przemawiają konkluzje wynikające z art.363 § 1 k.c. w związku z art.354 § 1 i 2 k.c. Fakt ewentualnego wykonania naprawy nie może jednak unicestwiać prawa wyboru przez poszkodowanego innego sposobu ustalenia wysokości świadczenia odszkodowawczego, przy czym ich poziom nie powinien przewyższać kosztów celowych i niezbędnych obiektywnie ustalonych według metody kosztorysowej. Domaganie się przez stronę pozwaną ustalenia wysokości szkody według kryterium faktycznych kosztów naprawy podlegałoby uwzględnieniu tylko wtedy, gdyby w taki sam sposób określił swoją szkodę powód, co w rozpoznawanym przypadku nie miało jednak miejsca. Należy zaznaczyć, że wykonanie takiej naprawy uszkodzonego pojazdu przed ustaleniem przez zakład ubezpieczeń świadczenia odszkodowawczego z reguły zmierza do szybkiego odzyskania możliwości normalnego korzystania z pojazdu, czemu towarzyszy naturalna tendencja do ograniczenia wysokości kosztów takiej restytucji przez poszkodowanego, który musi się liczyć z tym, że jako zamawiający naprawę pojazdu będzie zobligowany do pokrycia tej części wydatków, których ubezpieczyciel nie zrefunduje w toku postępowania likwidacyjnego. Powyższe działania poszkodowanego nie mogą być uznane za zmierzające do ograniczenia wysokości odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową i nie prowadzą do zwolnienia ubezpieczyciela od obowiązku pokrycia tak ustalonej szkody. Przyjęcie stanowiska przeciwnego oznaczałaby, że to w istocie zakład ubezpieczeń decydowałby o sposobie naprawienia szkody, czego nie można pogodzić z opisanym powyżej celem zachowania poszkodowanego oraz z dyspozycją art.363 § 1 k.c. Trudno również racjonalnie uzasadnić stanowisko, w myśl którego wysokość odszkodowania za szkodę deliktową powinna być zróżnicowana z tej tylko przyczyny, że poszkodowany naprawił pojazd przed wypłatą odszkodowania, albo że uczynił to dopiero po tym fakcie. Jest to czynnik, który nie powinien mieć żadnego znaczenia dla ustalenia kosztów naprawy uszkodzonego auta, gdyż nie pozostaje w związku przyczynowym w rozumieniu art.361 § 1 k.c. z zaistniałą szkodą, jak również nie może być uznany za podlegający ocenie w trybie art.354 § 1 i 2 k.c. Ostatecznie należało uznać, że ewentualne rozbieżności pomiędzy kosztami rzeczywiście wykonanej naprawy a kosztami takiej naprawy ustalonymi w sposób kosztorysowy nie mogą wyłączać obowiązku wypłacenia przez ubezpieczyciela stosownego odszkodowania według metody wskazanej przez poszkodowanego, na co zwrócił również uwagę Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku wydanym w dniu 29.09.2015 roku w sprawie I ACa 395/15, opublikowanym w Legalis pod numerem 1360774, a także Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 25.04.2017 roku, wydanym w sprawie XIII Ga 1196/16.

Dodano: 17 września 2018, Opublikował(a): Jacek Fornalczyk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieście w Łodzi
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Tomasz Kucharski
Data wytworzenia informacji: 7 maja 2018